Kuring jeung Pangumbaraan

Tiap urang boga caritana séwang-séwangan, nyakitu deui kuring. Najan dipangumbaraan, tapi teu asa dipangumbaraan sabab geus ngarasa ka kulawarga sorangan. Pernah hiji peuting mah, kuring indik ka warnét. Niat arék ngeprint tugas. Duaan kapan biasana ogé kuring mah tara wani sosoranganan, maklum “borangan” téa. Keur mangkatkeunna mah jongjon wé teu mawa payung, daa kapan ceuk pikir mah halodo moal hujan. Der béh kuring mangkat. Datang ka warnét téh teu langsung ngeprint daa pinuh téa. Tuluy béh ngantosan bari nyarita sagala rupa jeung batur kuring téh. Geus aya 2 jamna di warnét téh, kakara réngsé. Teu lila-lila cicing kuring langsung waé mulang ka kosan. Pas ditengah jalan der téh hujan turun bari dibarengan angin jeung sora guludug nu pikakeueungeun. Mana éta téh palebahan tempat anu réhé, mana duaan istri deuih. Teu mikir panjang kuring langsung waé nelepon batur kuring nu di kosan, hayang dipangnganteurkeun payung caritana mah. Ceuk pikir boa téa dianteuran nya, hujan sakieu badagna, tambah guludug jeung angin. Tapi ku dasar geus ngarasa jeung kulawarga, batur kuring téh teu lila datang bari mamawa payung mun ceuk bahasa kerénna mah “so sweet”. Tuluy wéh balik bari kikiciprikan, bararaseuh ku cai hujan anu nyangkrung di jalan jeung cai hujan anu turun.

Pokona carita ieu carita anu paling luar biasana. Kuring nyaah pisan ka aranjeun  :) :) :) :* :* :*